Pierwsze starcie przed walką Tomasza Adamka z Arturem Szpilką za nami. Panowie spojrzeli sobie w oczy, dziennikarze zapytali o pieniądze, a kwestia testów antydopingowych przeszłaby pewnie bez echa. Gdyby nie podniósł jej sam Szpilka.
Było spokojnie i kulturalnie, ale w pojedynku na słowa najskuteczniejszą akcją popisał się Artur Szpilka, który niespodziewanie trafił bardziej doświadczonego Adamka krótkim lewym sierpem z doskoku.
– Szanowałbym go gdyby zgodził się na antydopingowe testy olimpijskie. (…) Dalibyśmy przykład młodym chłopakom. O nic go nie oskarżam, ale dlaczego nie chce się na to zgodzić? Powinno się z tym walczyć. W końcu każdy z nas ryzykuje swoim zdrowiem. Szkoda. Była okazja, żeby dać przykład w Polsce – powiedział Szpilka.
Punkt dla Artura. Nie dość, że podniósł ważną kwestię (kto by pomyślał), to wykorzystał lukę w gardzie rywala i strzelił go prosto w zęby.
Niestety olimpijskich testów antydopingowych rzeczywiście nie będzie. Nie zgodził się na nie obóz Adamka. Nie wiadomo, czy jakiekolwiek testy w ogóle będą. Sam „Góral” mógłby zabrać głos, odnieść się do słów młodszego kolegi i wyjaśnić dlaczego zapisu o badaniach nie ma w kontrakcie. Woli milczeć. Także media relacjonujące Adamek vs. Szpilka zupełnie pomijają tą kwestię. Łatwiej oczywiście zająć się wyliczaniem ile kto zarobi.
Nie zarzucamy Adamkowi, że stosował, lub stosuje doping (zrobił to Szpilka) – za rękę nikt go nie złapał, konto ma czyste. Ale wiarygodność boksu z Polsce bezwzględnie wymagała, żeby najbardziej oczekiwana i lukratywna walka a.d.2014 spełniała najwyższe standardy. Pięściarz formatu Adamka mógłby docenić wagę tego problemu, dać przykład, a nie udawać, że temat nie istnieje.
Doping w boksie to kwestia życia i śmierci tej dyscypliny. Boks stał się niszowy i traci na popularności, bo kibice przestali wierzyć w ideę uczciwej walki na równych warunkach. Na koniec warto zadać sobie pytanie, czy wiedząc na pewno, że walka jest uczciwa, pojedynek Adamka ze Szpilką zyskałby, czy stracił?
27 września Polacy znów zapukają do bram Kremla. Zanim Diablo Włodarczyk weźmie na ząb Grigorija Drozda, a Paweł Kołodziej skrzyżuje rękawice z Denisem Lebiediewem warto jednak pomyśleć, czy kolejny marsz na Moskwę nie jest dowodem poważnej choroby?
fot. flickr.com CC by yukon white light
Politycznie stolica Rosji nie ma ostatnio najlepszej passy, ale boksersko kojarzy się nam świetnie. Latem 2013r. Krzysztof Włodarczyk, wpadł do Moskwy jak po swoje, pohulał z miejscowym faworytem, wziął okup i w glorii sukcesu wrócił do kraju. Triumf nad Czakijewem był jak zawojowanie Kremla przez Rzeczpospolitą cztery wieki temu, zwycięstwo co prawda piękne, ale korzyści żadnych nie przynoszące.
„Kreml wzięty! A co dalej, zobaczymy!”.
Sukces zadziałał jak opium i wprawił mistrza i jego obóz w trwający do dziś letarg. Znikąd szukać było rywala, miejsca, ani tym bardziej kogoś, kto chciałby za to zapłacić. Kiedy łupy z poprzedniej dymitriady się skończyły wschodnie złoto kusiło coraz bardziej. Skarby naftowych oligarchów były na wyciągnięcie ręki. Nie pozostało nic tylko siodłać konie i jeszcze raz ruszyć na Wschód.
„Na Moskwę – po pieniądze i sławę!”
Co może być nie tak skoro klasa przeciwnika nie budzi zastrzeżeń, pieniądze „się zgadzają”, a gala zapowiada się jako duże wydarzenie? Nie ma przecież nic złego w szukaniu walk za naszą wschodnią granicą. ALE… Ale kiedy uświadomimy sobie, że 15 miesięcy po najlepszej walce w karierze, Diablo wciąż pozostawał bez zajęcia, problem zaczyna być widoczny. Gdyby nie oferta moskiewskich bojarów to mówiąc wprost Krzysztof Włodarczyk byłby bezrobotnym mistrzem. Promotor wygarnął mu szczerze:
„bierz co jest, innych propozycji nie ma”
Położenie naszego jedynego mistrza świata wydaje się nie do pozazdroszczenia. Włodarczyk bardziej niż króla swojej dywizji przypomina błędnego rycerza krążącego po antypodach światowego boksu. Bardziej niż klejnotem w koronie wydaje się dla swojego promotora młyńskim kamieniem u szyi. Jest mistrzem bez królestwa, gotowym zgodzić się na najbardziej ekscentryczne awantury, nie wyłączając niedoszłej walki za pieniądze dyktatora Gwinei Równikowej, przy którym nawet Władimir Putin wydaje się wolontariuszem korpusu pokoju.
Wiadomo: boks zawodowy to biznes. Opiekunowie Włodarczyka nie mają dużego pola manewru, kategoria cruiser jest słaba, a odpowiednie pieniądze zaproponowali jedynie w Moskwie. Problem Diablo jest jednak szerszy. Nie chodzi o jego klasę sportową, ale niska rozpoznawalność (i atrakcyjność) w kraju i za granicą. Najlepsi zawodnicy w tej wadze są niedaleko, tuż za Odrą. Ale promotorzy Hucka, czy Hernandeza walki z Diablo nie chcą. Z kolei w Polsce brak przeciwników, którzy byliby w stanie wygenerować odpowiednie pieniądze (ostania walka „Diablo” w Polsce zrobiła finansową klapę). Błędne koło.
Jedynym logicznym wyjściem z impasu wydaje się zmiana kategorii wagowej. Czas na skok do wagi ciężkiej. Tam są nazwiska. Tam szukać sławy i pieniędzy.
Stało się, Andrzej Gołota wraca! Ale jeśli nie podoba Wam się pomysł „pożegnania Andrzeja z boksem” dwa razy zastanówcie się nim powiecie: „nie interesuje mnie”, albo „nie będę oglądał”.
Miejsce: Częstochowa.
Data: 25 października.
Przeciwnik: Danell Nicholson.
Nie udawajmy, że tej walki nie ma. Zamiast oburzać się powtarzając: „chałtura”, „cyrk” i „bez sensu”, stawmy temu czoła z otwartą przyłbicą.
Zewsząd słyszymy, że pożegnalny pojedynek Gołoty jest „sportowo bez sensu”. Odpowiadamy: oczywiście, ale tu w ogóle nie chodzi o sport. Walki Andrzeja już dawno przestaliśmy postrzegać jako rywalizację sportową. Czy w walce z Saletą chodziło o to kto jest lepszy? Albo z Adamkiem? Oczywiście nie. Gołota przegrał obie, a jego pozycja w dziejach polskiego boksu pozostaje niewzruszona.
[O sportowe uzasadnienie wyboru rywali lepiej pytać polskich promotorów, którzy zamiast – jak zapowiadali – „odbudować” Artura Szpilkę po porażce z Jenningsem, pozwalają na walkę, której ten wygrać nie może (więcej o Adamek vs. Szpilka)].
Wracając do Gołoty. Jeśli nie o sport chodzi, to o co? Dlaczego „Pretendent” wraca jak bumerang i dlaczego wciąż nas interesuje jak zakończy się jego historia?
Interesuje nas, bo Andrzej Gołota to – najkrócej rzecz ujmując – synonim boksu zawodowego w Polsce. Od niego wszystko się zaczęło. Kulej, Pietrzykowski, Grudzień nie mogli sprawdzić się z najlepszymi. Nie ich wina, że parę pokoleń najzdolniejszych polskich pięściarzy zamknięto za żelazną kurtyną. Wielkie gale w Las Vegas, albo Nowym Jorku, pojedynki o miliony – wszystko to było odległe i niedostępne jak „Dynastia”, albo „Pogoda dla bogaczy”. Do momentu aż w lipcu 1996r. nieznany nikomu Polak poturbował najlepszego wtedy pięściarza wagi ciężkiej. A w rewanżu zupełnie wybił mu boks z głowy. Jednej nocy Andrzej stłukł szybę dzielącą nas od tego wymarzonego świata – oto jego dorobek.
A później przegrywał. Przewracał się i wstawał. Wciągnął nas ten serial o „polskim mistrzu świata wagi ciężkiej”. Jak pasażerowie kolejki górskiej w wesołym miasteczku, po szalonej jeździe i na chwiejnych nogach wysiadaliśmy z silnym postanowieniem, że „nigdy więcej”, ale później, kiedy niesmak minął, znów ciągnęło nas do tego coraz bardziej rozklekotanego wagonika.
25 października nie zapisze się w annałach polskiego sportu, bo Gołota to zjawisko, które nie pasuje do czarno – białych kategorii „wygrał – przegrał”. Wszystko wskazuje na to, że zbliżamy się do ostatniej stacji. I choć trudno to zrozumieć, wiemy, że musimy być świadkami końca tej historii.
P.s. miejmy jednak nadzieję, że Andrzej nie poczuje się w ringu zbyt dobrze, bo tydzień po walce usłyszymy od niego: „Lewa ręka działa. Chyba nie powiedziałem jeszcze ostatniego słowa”.
Kiedy pierwszy raz usłyszeliśmy, że pojedynek Tomasz Adamek vs. Artur Szpilka jest blisko finalizacji, pomyśleliśmy: to jakiś słaby żart. Teraz zmieniliśmy zdanie! Podajemy 5 powodów, dla których warto czekać na tę walkę.
Na początku było wyparcie. Myśl o tym pojawiała się tu i ówdzie, sączyli ją nam do ucha komentatorzy, dziennikarze pytający „co by było jeśli?”. Wątki na forach rozrastały się, mnożyły się komentarze pod artykułami wspominającymi nazwiska obu Panów. Broniliśmy się przed tym. W kółko powtarzaliśmy „niemożliwe” i „to bez sensu”.
Mechanizm raz puszczony w ruch, nie chciał się jednak zatrzymać. Panowie wymienili się uprzejmościami, padły słowa o nauczeniu starszego kolegi „paru myczków”, a dziennikarze sportowi (idąc w ślady kolegów zajmujących się polityką) kursowali między jednym i drugim powtarzając: tamten powiedział, że Ciebie to jedną ręką, co Ty na to?
No i stało się. Tomasz Adamek i Artur Szpilka niedługo skrzyżują rękawice. Oczywiście nic nie jest pewne dopóki obaj nie wyjdą do ringu, ale już dziś warto się na to przygotować i zamiast płakać nad kondycją polskiego boksu i narzekać na własne straty moralne lepiej pomyśleć o pożytkach wynikających z tej konfrontacji.
Oto nasze propozycje:
– po pierwsze: Tomasz Adamek na chwilę przestanie mówić o polityce, Europie, wyprzedawaniu Polski, Zbyszku Ziobrze i egzorcyzmach, którymi chce leczyć gejów.
– po drugie: Artur Szpilka przestanie mówić w ogóle, bo postara się o to Tomasz Adamek.
– po trzecie: zwolenników talentu Artura Szpilki czeka twarde lądowanie, bo wiwisekcji jego umiejętności dokona ktoś z właściwymi referencjami.
– po czwarte: kiedy wszyscy zorientują się, że naturalnym środowiskiem Artura Szpilki jest ustawka Wisły Kraków, ktoś pójdzie po rozum do głowy i wreszcie na poważnie pomyśli o pojedynku dwóch najlepszych polskich mistrzów ostatniej dekady: Tomasza Adamka z Krzysztofem Włodarczykiem.
– punkt piąty i ostatni: jeśli nie możesz znieść myśli o Adamek vs. Szpilka i dawno nie byłeś na wakacjach – lepszej okazji nie będzie.
Odsuwając żarty na bok. Sportowo Adamek vs. Szpilka nie budzi zachwytu, ale boks to biznes i najbardziej kuriozalne zestawienie ma sens jeśli – jak mówi klasyk – „kasa będzie się zgadzała”. Tomasz Adamek kończy wspaniałą karierę i może czuć się spełniony. Zwycięstwo nad byłym pensjonariuszem zakładu karnego nie przysporzy mu chwały, ale konto bankowe podreperuje. Choć posłem do Parlamentu Europejskiego nie został, Polski i rodziny ratować tam nie może, to nich chociaż wyświadczy Polskiej szkole boksu ostatnią przysługę zamykając raz na zawsze dyskusję o talencie Artura Szpilki.
Przekreślanie szans 24-letniego sportowca, który dopiero poniósł pierwszą porażkę i ma wolę poprawy, jest lekkomyślne. W przypadku pomyłki grozi nawet wystawieniem się na śmieszność. Co do Artura szpilki nie mamy jednak złudzeń.
Fot. flickr.com / justmakeit / CC BY-NC 2.0
Musiało minąć kilka dni, żeby bez emocji porozmawiać o pojedynku Artura Szpilki i o tym, co czeka go w przyszłości. Wbrew oczekiwaniom, którymi dzieliliśmy się z Wami tutaj, nasza nadzieja w wadze ciężkiej nie sprawiła Bryantowi Jenningsowi większych kłopotów. Artur był niepewny na nogach i niekonsekwentny w ataku, jego braki w obronie wciąż są widoczne, a przygotowanie kondycyjne nie pozwoliło przeboksować 10 rund w wysokim tempie. Jennings to solidny pięściarz: szczelna garda, wzorowa kondycja, dyscyplina taktyczna. Do tego atletyzm i zasięg ramion. Amerykanin bez trudu wyłapywał ataki Polaka, spokojnie zwiększał pressing i realizował swój plan taktyczny. Dla niego był to „zwykły dzień w biurze”. Kolejny oponent na kolankach.
Dla nas ta porażka znaczy dużo. Nawet bardzo. Walka w Madison Square Garden miała unaocznić światu potencjał drzemiący w Szpilce. Niestety wydobyła na jaw jedynie smutną prawdę o dużych ambicjach, ale słabych umiejętnościach. Wmówiliśmy sobie, że mamy mocnego contendera, który będzie mógł nawiązać walkę ze światową czołówką. A okazało się, że amerykańscy średniacy pokroju Mike`a Mollo, to póki co szczyt możliwości.
Nie zawracajmy obie głowy gadkami o „sercu do walki”, „ambicji” itd. Naprawdę nie warto. Z obozu Polaka słyszymy zapewnienia o ogromie pracy do wykonania, o ciągłej nauce i podnoszeniu umiejętności. Sam Szpilka, mając 24 lata i 17 zawodowych walk, doszedł wreszcie do wniosku, że dobrze byłoby „podnieść gardę do podwójnej”. Najwyższy czas! Mówi, że chce się uczyć, ale deklaruje „z trenerem Łapinem do końca życia”! Słyszę to i zastanawiam się gdzie byłby dziś Władimir Kliczko, gdyby nie poszedł po rozum do głowy i nie oddał się pod opiekę Emanuela Stewarda?
Grając w otwarte karty: nie widać przed Arturem Szpilką przyszłości, o której jeszcze niedawno tak chętnie mówił. Nie ma to nic wspólnego z dobijaniem zawodnika, który właśnie poniósł pierwszą porażkę w karierze. Nie potrafię sobie wyobrazić scenariusza, który doprowadziłby go (za parę lat) do pojedynku o mistrzostwo świata wagi ciężkiej. Wzniesienie się na wyższy poziom wymagałoby od niego nie tylko ciężkiej pracy, Artur potrzebuje pozbyć złych nawyków, wciąż wzbogacać swój arsenał. Być może konieczna byłyby zmiana trenera i całego otoczenia. Ale nawet to nie zmieni namacalnej, kategorycznej, definitywnej prawdy: miłośnicy boksu, Artur Szpilka nie ma argumentów sportowych! Nie ma odporności, nie ma uderzenia, które zrobiłoby różnicę, a warunkami fizycznymi tych braków nie nadrobi.
Porażka z Jenningsem nie jest końcem Artura Szpilki. Jest natomiast brutalnym końcem marzeń o kolejnym wcieleniu Andrzeja Gołoty, który (tym razem z powodzeniem) zawojuje czołówkę wagi ciężkiej.
Lipiec za nami. Sezon urlopowy dla kibiców boksu dobiega końca. W sierpniu czeka na nas kilka ciekawych pojedynków, które powoli wprowadzą nas w atmosferę wrześniowego starcia gigantów: Mayweather vs. Alvarez.
3.08. Unicasville, Tomasz Adamek vs. Dominick Guinn
Tomasz wraca po dłuższej przerwie. W ringu mamy zobaczyć innego Adamka: szybkiego, dynamicznego, zdyscyplinowanego i nie wdającego się w niepotrzebną bijatykę. Walka w Unicasville pozwoli odpowiedzieć na pytanie: czy Tomasza stać jeszcze na boks na najwyższym poziomie? Guinn to żaden wirtuoz, ale jeśli Adamek będzie się z nim męczył, to potencjalny pojedynek z Bryanem Jenningsem może przejść mu koło nosa.
fot. flickr.com by counting chest bullets/CC
3.08. Leicester, Riddick Bowe vs. Mark Potter
Tak, to nie jest pomyłka. Obaj panowie zmierzą się podczas gali w Leicester. Ze względu na stan ich zdrowia i przygotowanie kondycyjne organizatorzy skrócili rundy do 2 minut. Riddicka Bowe znamy wszyscy. Najciekawsza informacją na temat Pottera jest jego ringowy przydomek: „Wielki biały rekin”. Bez komentarza…
16.08. Chicago, Andrzej Fonfara vs. Gabriel Campaillo
Poważny sprawdzian dla naszego mistrza IBO. Campaillo to utytułowany i doświadczony pięściarz, który bił się z najlepszymi w swojej kategorii. Zwycięstwo Fonfary postawiłoby go w gronie czołowych pięściarzy w półciężkiej. Polak musi pokazać się z dobrej strony, bo walka odbędzie się na stadionie Chicago White Sox i będzie transmitowana przez telewizję ESPN2.
16.08. Chicago, Artur Szpilka vs. Mike Mollo
O pierwszej walce tych panów już pisaliśmy. Nie widzimy przeciwskazań żeby Mollo po raz drugi pokazał wszystkim, że Szpilka światowej czołówki nie zawojuje.
17.08. Cardiff, Nathan Cleverly vs. Sergiej Kowaliew
Cleverly po raz szósty będzie bronił swojego pasa WBO w kategorii półciężkiej. I może to być najtrudniejsze zadanie w jego karierze, bo Kowaliew to bardzo groźny panczer. Chwila nieuwagi i tytuł mistrzowski zmieni właściciela.
17.08. Atlantic City, Daniel Geale vs Darren Baker
Australijczyk Geale to obecnie mistrz świata federacji IBF i nr.3 w dywizji średniej. Przed nim są jedynie: Sergio Martinez i Gienadij Gołowkin. Kibice boksu maja nadzieję, że zwycięzca tego pojedynku pod koniec roku skrzyżuje rękawice właśnie z Gołowiknem. Więcej o sytuacji w kategorii średniej tutaj.
24.08. Szwerin, Kubrat Pulew vs. Tony Thompson
Walka o być albo nie być dla obu. Zwycięstwo otwiera Pulewowi drogę do pojedynku o pas mistrza świata. Thompson, po tym jak dwukrotnie udowodnił, że David Price ma szklaną szczękę, ma wszelkie prawo, by wierzyć w swój (kolejny) powrót do światowej czołówki.
24.08. Carson, Abner Mares vs Jhonny Gonzalez
Jeśli chcecie zobaczyć pojedynek dwóch meksykańskich bulterierów, to musicie zarwać noc z 24 na 25 sierpnia. Mares to bokser jeszcze niepokonany. Jest wschodzącą gwiazdą stajni Golden Boy Promotions i telewizji Showtime. Podczas gali w Carson będzie po raz pierwszy bronił pasa WBC w kategorii lekkiej. Ten sam tytuł przez niemal dwa lata dzierżył właśnie Gonzalez i teraz chciałby go odzyskać.
25.08. Tokio, Ryota Murata vs. Akio Shibata
Zawodowy debiut Muraty w kategorii średniej. Japończyk jest złotym medalista olimpijskim z Londynu i wicemistrzem świata z turnieju MŚ w Baku w 2011r.
Tomasz Adamek nie chce bić się z Kubratem Pulewem o miejsce nr 1 w rankingu IBF. Nie mam z tym żadnego problemu.
Wylana przez kibiców żółć przyjęła mniej więcej taki kształt: Adamek to tchórz; boi się tej walki, bo jego szanse na zwycięstwo są minimalne. Do tego dochodzi standardowa w przypadku najlepszego polskiego boksera gadka: dla niego liczy się tylko kasa, a sport i nas, kibiców, ma głęboko.
Bzdura, bzdura, bzdura.
Po pierwsze: Adamek Pulewa się nie boi. Powiem więcej: „Góral” nie boi się nikogo, nawet braci Kliczko. Tak po prostu ma skonstruowaną psychikę. Jest – jak sam mówi – wojownikiem z gór, a każde zwycięstwo (i porażkę) zawdzięcza Bogu. Jak może bać się drugiego boksera facet, który jest przekonany o swojej klasie. Jak może bać się drugiego boksera facet, który uważa, że wygrana walka zależy głównie od zdrowia i Bożej woli. Jak może w końcu bać się drugiego boksera facet, który po prostu nie znajduje nigdy winy po swojej stronie. Żeby było jasne, nie mam mu tego za złe. To konstrukcja psychiczna zwycięzcy (tak myślę; pewności mieć nie mogę, bo żaden ze mnie psycholog), który każdą porażkę jest w stanie porządnie uzasadnić. Chad Dawson? Zbijanie wagi, odwodnienie. Witalij Kliczko? Zbyt krótka aklimatyzacja po przyjeździe do Polski. Proste. Powtarzam raz jeszcze: Tomasz Adamek nikogo się nie boi. I bardzo dobrze.
fot. Adamek Team
Po drugie (i po trzecie zarazem): Adamek ma rację, kiedy mówi, że walka z Pulewem nic mu nie daje. No, nic poza pozycją challengera do pasa IBF, który posiada młodszy Kliczko. Nie daje mu kasy (zrób sondę na ulicy, kolego, z nazwiskiem Pulew w roli głównej). Nie daje mu też walki z mistrzem. Obowiązkowa obrona jest już bowiem obowiązkowa tylko z nazwy. Wystarczy przypomnieć sobie ostatnie zawirowania związane z pasem WBA Kliczki. Pretendent, Aleksander Powietkin, walki szybko nie dostanie. Bo Kliczce się ona w tej chwili nie opłaca. To Ukrainiec, a nie którakolwiek federacja bokserska wybiera przeciwnika. Koniec, kropka. Adamek ma tu, jak to się mówi, 100% racji. Wniosek: za jednym zamachem obaliliśmy wspólnie dwa argumenty: kasa i wypięcie się na kibiców.
W cudzysłów należy też wziąć gadanie Tomasza Adamka o wielkiej kasie obiecanej za walkę w Polsce. W Polsacie Marian Kmita nic na ten temat nie słyszał. To nie dziwi, bo komunikacja na linii Adamek-Polsat nie funkcjonuje prawie w ogóle od dwóch ostatnich walk. Nie wiem, kto inny mógłby wyłożyć na to kasę. Druga kwestia to przeciwnik: Gołota? Litości. Szpilka? Litości x 2. Wach? Sosnowski? Ktoś z USA? Wychodzi na to, że walka w Polsce to po prostu próba zajęcia czymś dziennikarzy „Faktu” i „Faktów” oraz budowanie pozycji negocjacyjnej do porządnej walki w Stanach.
Tu opcja jest wyraźna. Na bank dostrzegł ją ktoś z teamu Polaka. Pokonanie zwycięzcy rewanżu (o ile ten dojdzie do skutku) Mitchella z Banksem, a następnie Chrisa Arreoli daje Adamkowi mocną pozycję do walki o tron w wersji WBC. Tron, trzeba dodać, pusty po abdykacji Witalija Kliczki (dolary przeciw orzechom, że papież bokserskich rękawic weźmie w tym roku przykład z B16). Ta wyraźna opcja ma same plusy. Po pierwsze: daje kasę, bo takimi pojedynkami z pewnością zainteresowana byłaby HBO, która musi jakoś wypełnić stratę po odejściu do Showtime Floyda Mayweathera. Po drugie: daje kasę, bo to kilka walk, a nie – jak w scenariuszu „młodszy brat” – jedna. Po trzecie: Banks/Mitchell oraz Arreola to zajebiści przeciwnicy. Z każdym z nich dobrze przygotowany Adamek ma szansę wygrać. Z każdym z nich na 90% Adamek da dobrą walkę. A to dobre walki się pamięta, nie złe.
***
Zatrzymam się jeszcze na sekundę przy sprawie dobrze przygotowanego Adamka. Sprawa jest prosta: on musi coś zmienić, żeby znów przekonująco i imponująco wygrywać. Pamiętam jego przygotowania do walki z Chrisem Arreolą. W wywiadach co chwilę powtarzał, że pokonuje codziennie setki basenów, wchodzi na stepperze na 200. piętro, biega, sparuje, boksuje, tarczuje – robi wszystko, co robić powinien. Ronnie Shields wiedział, jak przygotować Adamka do 12 rund w ogromnym tempie, dzięki czemu mogliśmy obserwować Polaka, który wygrywa nie tylko z przeciwnikiem, ale również z butem, który w połowie walki się rozpadł. Pachniały mi te przygotowania profeską. Widać było w tym wszystkim pomysł. Widać było później efekty tego pomysłu. Po Arreoli coś się zmieniło: Adamek zaczął przybierać na wadze, ale nie widzę na zdjęciach suchego mięśnia, a tłuszczyk na brzuchu. Z walki na walkę jest coraz gorzej. W walce z Cunninghamem Adamek wyglądał po prostu na gościa nieprzygotowanego; nawet jeśli miał na nią jakiś pomysł, to nie miał sił, by go zrealizować.
Mam nadzieję, że tym razem Tomasz Adamek schowa dumę do kieszeni i sam przed sobą przyzna, że to wszystko nie idzie w dobrym kierunku i trzeba coś zmienić. Nie odstawiałbym na boczny tor Rogera Bloodwortha. Poprosiłbym raczej o rozszerzenie teamu właśnie o Ronniego Shieldsa. Tam potrzebny jest pozytywny ferment. Ktoś musi walnąć w stół. Ktoś musi mieć więcej niż jeden plan na przygotowania i na samą walkę. Wówczas każdy z wymienionych wyżej przeciwników obserwuje, jak to ręka Polaka idzie w górę podczas ogłoszenia werdyktu.
PM
PS. Zapraszam wszystkich bardzo serdecznie na najbliższą Sobotę Bokserską, którą organizuje Gwardia Wrocław. Start o 14. w sali bokserskiej na ulicy Krupniczej. Po szczegóły zapraszam na stronę boksgwardia.pl
Tomasz Adamek jest jednym z ostatnich polskich sportowców, który przyszedłby mi jeszcze niedawno do głowy na hasło „alkohol”. Zawsze wydawał mi się prawdziwym profesjonalistą, który każdy dzień – nawet ten wolny od treningu – wypełnia pracą nad lepszą formą i lepszymi wynikami. Coś tu pękło.
fot. Adamek Team
Oczywiście cała sprawa wciąż pozostaje w fazie domniemań, chociaż areszt to raczej fakt, wpłacona kaucja i naruszone auto również. Jeśli „Góral” faktycznie kierował samochodem pod wpływem alkoholu, trzeba to potępić. Sorry, zero tolerancji. Tu nie ma wymówki. Picie i kierowanie nie idą w parze. Widziałem na policyjnych fotach, ile metrów od wraku samochodu kumpli leżał jego silnik po zderzeniu z drzewem przy prędkości 150 km/h. Nawet rano, bracia i siostry, nie wsiadajcie bez małego testu alkomatem. Z doświadczenia wiem, że po kilku nocnych godzinach dojenia browarów rano wcale nie jest się najbardziej trzeźwą osobą na świecie. Nieważne, bracia i siostry, takich kazań to pewnie często słuchacie w kościele albo w domu (żona, dziewczyna, rodzice – niepotrzebne, hehe, skreślić). Wracam do tematu; jeśli Adamek kierował pod wpływem, to powinien ponieść konsekwencje, ale.
Ale: NIE WCISKAJCIE KITU, że oto mamy odpowiedź na słabszą postawę „Górala” w jego ostatnich walkach, bo to nieprawda. Jeśli golnął raz i jechał pod wpływem, nie znaczy, że robił tak codziennie od miesięcy, lat, może nawet od walki z Paulem Briggsem w 2005 roku. Wyciąganie takich wniosków jest tak samo nie na miejscu, jak uznawanie Lecha Kaczyńskiego za alkoholika, bo oto parę lat temu jego Kancelaria kupiła ileś tam małpich butelek wódki. Mam nadzieję, że my, kibice boksu, odpuścimy trochę temu facetowi i nie postawimy na nim krzyżyka. Wyluzujmy. I pamiętajmy, że Adamek to wciąż żywa i aktywna legenda tego sportu w wersji polskiej. Dziękuję za uwagę.
Wczorajsza szarpanina między Arturem Szpilką a Tomaszem Zimnochem jeszcze bardziej zwiększy szum wokół „Szpili”, który pomału staje się twarzą polskiego boksu zawodowego. Pytanie tylko, czy to dobrze dla boksu?
Wystarczą ostre słowa, parę chybionych ciosów i chwila przepychanki w stójce. Oto przepis na wydarzenie, które przebije się do mainstreamowych mediów i skupi uwagę tych kibiców, którzy o oglądaniu walki bokserskiej w sobotni wieczór 23 lutego nawet by nie pomyśleli. Artur Szpilka vs. Tomasz Zimnoch sportową wartość ma nikłą, ale medialnie ma szansę przebić stracie Gołoty z Saletą, o pojedynku „Diablo” Włodarczyka w Gwinei Równikowej (pisaliśmy o nim tutaj) nawet nie wspominając.
Czy tego chcemy, czy nie, skandal był od zawsze sprzymierzeńcem promotorów i samych pięściarzy. Nie ma się na to co obrażać, bo to element przedstawienia pod nazwą „boks zawodowy”. Niepokoi jedynie skala uwagi i rozgłos, jaki w polskich mediach zyskuje wszystko, co robi Artur Szpilka. I nie mam na myśli jedynie największych portali zajmujących się boksem, mówię o internetowym mainstreamie! Przykład: wczoraj wieczorem informacja o burdzie z udziałem Szpilki była na stronie głównej: TVN 24, Onetu, Wirtualnej Polski, Sport.pl, Pudelka (tak, poświęciłem się i sprawdziłem), Money.pl, Menstreamu itd. Liczba komentarzy zamieszczanych pod tymi tekstami szła w setki, a post, który Szpilka umieścił na swoim profilu na Facebooku, w kilka godzina został udostępniony ponad 2,5 tys. razy.
Możemy zapytać: no i co w tym dziwnego? Tego typu wydarzenia świetnie się sprzedają na całym świecie. Prawda. Ale jeśli spojrzymy na najbardziej znanych polskich bokserów, np. Andrzeja Gołotę, Tomasza Adamka czy Dariusza Michalczewskiego, to ich popularność mimo wszystko miała korzenie w sukcesach sportowych. A Szpilka na tym polu nie osiągnął jeszcze nic (choć niektórym wydaje się, że jest inaczej). Co gorsza, bohater wczorajszej szarpaniny stał się ostatnio niemal autorytetem np. w kwestii rozwoju kariery Tomasza Adamka i w ogóle asem wywiadu. Patrząc na to ile uwagi poświęcono mu w 2012 roku, to nie pomylimy się wiele, mówiąc, że Szpilka staje się twarzą polskiego boksu zawodowego.
I z tym mamy problem. Artur Szpilka, po prostu na ten rozgłos nie zasłużył. Niech najpierw potwierdzi swoją wartość sportową.
TT
P.S. Koneserów tego gatunku rozrywki na pewno zainteresuje zestawienie 10 największych bijatyk podczas konferencji prasowych.
Z boksem jest tak, że – uwaga, uwaga – niektóre pojedynki muszą się odbyć, inne może się odbędą, a na pozostałe nie mamy nawet co liczyć. W tym krótkim zestawieniu znajdziecie walki z każdej z tych kategorii. Łączy je na pewno jedno: obchodzą co najwyżej garstkę najbardziej zapalonych kibiców.
1. Dos Santos vs. Władimir Kliczko
Junior dos Santos, fot. MartialArtsNomad.com / CC BY 2.0
Zaczynamy od walki, której nie będzie na pewno. A szkoda, bo mogłaby okazać się dla boksu niesłychanie ważna. Mógłby to być pojedynek, który pięściarstwu zagwarantowałby większy nawet zastrzyk fanów niż elektryzujące 178 cm Mike’a Tysona (według boxrec.com). Całkiem niedawno Junior dos Santos, do zeszłego weekendu mistrz mieszanych sztuk walki UFC w wadze ciężkiej, oświadczył bowiem, że gdyby doszło do ich walki, to bez problemu zapewniłby Władimirowi Kliczce nokaut i szpital. Nie jestem tego wcale taki pewien, ba!, myślę nawet, że gdyby taka walka miała odbyć się na zasadach typowo bokserskich, to Brazylijczyk przypomniałby sobie, jak ląduje się na deskach. Jeśli jednak choć na chwilę mógłby zejść do parteru albo nawet do arsenału ciosów dodać te, które wyprowadza się nogami, ostateczny wynik byłby inny. Zostawmy jednak może te rozważania, zanim przerodzą się w jałową dyskusję na temat wyższości boksu nad MMA i odwrotnie, i wróćmy do tematu. Walka dos Santosa z młodszym z braci Kliczko na pewno byłaby hitem. Telewizja, która pokazałaby taki pojedynek w systemie PPV, zgarnęłaby kupę kapusty, a może nawet ustanowiłaby rekord sprzedaży. Wystarczy prosty rachunek. Dodajmy do liczby fanów mieszanych sztuk walki liczbę fanów boksu; końcowy wynik musi robić wrażenie. Jeśli założymy jeszcze, że po takiej walce fani MMA pokochaliby boks, mamy wydarzenie, które przechodzi do historii.
2. Tomasz Adamek vs. Johnathon Banks
Tomasz Adamek, fot. Adamek Team
Dwa lata temu nawet nie myślałbym o takim rewanżu. Od tamtej pory zmieniło się jednak sporo. Po pierwsze, Banks znokautował ostatnio amerykańską nadzieję na pas w wadze ciężkiej, Setha Mitchella. Po drugie, Tomasz Adamek w słabym stylu po kontrowersyjnym werdykcie pokonał innego przeciwnika sprzed lat, Steve’a Cunninghama. W czym więc problem? Promotorzy, do stołu! To bowiem walka, w której wymiany obu panów mogłyby światu spodobać się na tyle, że mniej osób dalej narzekałoby na nudę w wadze ciężkiej. Dwa lata temu obaj, Adamek i Banks, walczyli na gali we Wrocławiu. Ten pierwszy oberwał wówczas solidnie od starszego Kliczki, a Amerykanin znokautował w szóstej rundzie Ivicę Bacurina. Gdyby zmierzyli się wówczas ze sobą, a nie ze swoimi rywalami, wygrałby raczej Adamek; Banks niczym wtedy nie zachwycił, a mnie nawet rozczarował. Dzisiaj jednak panowie są na innym jużetapie życia i kariery, obaj mają coś do udowodnienia, dlaczego nie mogliby zrobić tego razem? Tym bardziej, że nawet Banks wspominał ostatnio o chęci do rewanżu. No i stoi za nim HBO, czyli bokserski raj, za którym tak tęskni „Góral”.
3. Gennady Golovkin vs. Gabriel Rosado
To walka z kategorii tych, które odbędą się na pewno (no, prawie na pewno). I to już całkiem niedługo, bo 19 stycznia na antenie HBO. Zanim zacząłem pisać ten tekst, nie myślałem o tym, by uwzględnić w nim Rosado. Pomysł był taki, by Golovkina zestawić z kimkolwiek, tak, z kimkolwiek. Ten gość to maszyna nastawiona na wygrywanie. Ogromny talent, doskonały technik obdarzony niesamowitą siłą ciosu. Przy tym wszystkim Golovkin to trochę talent niesprawdzony, bo trudno za sprawdzian uznać jego walkę z Grzegorzem Proksą (z całym szacunkiem!). W wywiadzie dla „The Ring” „GGG” zapewnia, że jest gotowy na każdego, nawet na Martineza. Myślę, że jest. Ale: zanim do tego dojdzie, ma przed sobą wyzwanie, które nazywa się Rosado. To nie powinien być problem, taka walka nie powinna szczególnie elektryzować i mnie wcale nie jarała tak bardzo aż do dzisiaj. Co się zmieniło? Ano to, że dowiedziałem się, iż Gabriel ma jaja. W kontrakcie ma zapisany umowny limit 158 funtów, ale sam uznał, że chce bić się z Kazachem w limicie średniej. Utrudnia sobie zadanie, bo – jak tłumaczy – chce się spotkać z najlepszą wersją Golovkina. W czasach, gdy każdy bokser i promotor kombinuje, jak może, by jak najmniejszym kosztem zdobyć szczyt, taka postawa zasługuje na szacunek.
4. Bernard Hopkins vs. Tavoris Cloud
Bernarda uwielbiam, co tu dużo gadać. Najstarszy mistrz świata w historii w marcu spotka się z obecnym posiadaczem pasa w wadze półciężkiej w wersji IBF. Jeśli wygra, pobije swój własny rekord. Jeśli nie… cóż, B-Hop nic już nie musi udowadniać. Ale oglądać go nadal to i tak przyjemność i przywilej. Zwłaszcza, że to gość, który nie wychodzi po wypłatę i nie zawiesza na kołku rękawic tylko dlatego, bo ciąży nad nim komornik (jak np. Holyfield). To raczej ten typ, który ma na pieńku ze światem i w ringu pojawia się po to, by wyrównać rachunki. Dziękuję ci za to, Bernard.
5. Andrzej Gołota vs. Przemysław Saleta
Fot. flickr.com / DrabikPany / CC BY 2.0
Na tę walkę kilka osób akurat czeka, ruszyła już nawet sprzedaż biletów, a Polsat na poważnie bierze się za promocję. Z jednej strony cieszę się na myśl o tej walce, bo fajnie będzie zobaczyć pożegnanie dwóch tytanów polskiego boksu. Mogą być niezłe jaja i ciekawa walka, ale może być też ogromne rozczarowanie. Ok, to ryzyko, które znamy. Z drugiej jednak strony – i to jest dla mnie najważniejsze – czekam na tę walkę, bo obaj panowie obiecali już, że to ich pożegnanie z zawodowym boksem. Doczekam się więc upragnionego (i moooocno spóźnionego) zakończenia kariery Andrzeja Gołoty. Szkoda, że wbrew początkowym zapowiedziom walka nie odbędzie się we Wrocławiu, ale cóż – po tym, jaką klapą była gala Wojak Boxing Night, podczas której Krzysztof Włodarczyk wygrał z Palaciosem, wcale się nie dziwię, że Wrocław pożegnania Gołoty i Salety nie zobaczy. Aha, do trzech razy sztuka… Wcale nie jestem taki pewien, że ta walka ostatecznie dojdzie do skutku.
PM
PS. A wracając jeszcze do tematu wyższości boksu nad MMA. Sami odpowiedzcie sobie na pytanie, kto na zasadach bokserskich wygrałby walkę: Mateusz Masternak czy Mamed Chalidow…
lewy na lewy 